ปัจจุบันปัญหาเรื่องขยะนับว่าเป็นปัญหาสำคัญทั้งในระดับชุมชน ระดับประเทศ และระดับโลก สาเหตุสำคัญเกิดจากประชากรในแต่ละประเทศมีจำนวนมากขึ้น ชุมชนก็เพิ่มขึ้น สถานประกอบการต่าง ๆ ก็มีมากขึ้น ผลที่ตามมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ก็คือ ขยะ ย่อมมีจำนวนมากขึ้นตามไปด้วย จนกระทั่งการกำจัดขยะไม่สมดุลกับการเพิ่มขึ้นของปริมาณขยะ รวมทั้งการขาดความรู้ความเข้าใจในการจัดการขยะอย่างถูกต้อง ในแต่ละวันจะมีขยะเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนนับร้อยล้านตัน แต่ผู้เกี่ยวข้องในการจัดการขยะสามารถกำจัดขยะได้เพียงวันละไม่กี่สิบล้านตันเท่านั้น (ข้อมูลจากกรมพัฒนาและส่งเสริมพลังงาน กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี) จึงมีขยะที่เหลือตกค้างรอการกำจัดอยู่เป็นจำนวนมาก แม้รัฐบาลจะมีพื้นที่ที่จัดไว้เพื่อรองรับขยะแต่ก็ไม่เพียงพอกับปริมาณขยะที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว สร้างปัญหาเป็นอย่างมากทั้งทางด้านทัศนวิสัย กลิ่น ความสะอาด ฯลฯ เกิดเป็นปัญหาขยะล้นเมือง ถึงแม้ว่าในปีหนึ่ง ๆ ประเทศจะต้องเสียงบประมาณเป็นจำนวนมากไปกับการจัดการและแก้ไขปัญหาด้านขยะ แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ยังไม่เป็นที่น่าพอใจ เนื่องจากรัฐบาลยังมีการบริหารการจัดการขยะยังไม่ดีเท่าที่ควร ประกอบกับประชาชนในประเทศเองก็ยังขาดจิตสำนึกในการทิ้งขยะให้เป็นที่ การคัดแยกขยะก่อนทิ้ง รวมทั้งขาดความรู้เกี่ยวกับการนำขยะกลับมาใช้ใหม่ เนื่องจากเมื่อเอ่ยคำว่า “ขยะ” หลาย ๆ คนก็ไม่สนใจ ละเลย และไม่เห็นคุณค่า ทั้งที่ขยะเหล่านั้นหากนำมาคัดแยกอย่างถูกวิธีแล้วจะสามารถสร้างประโยชน์ได้ และยังสามารถนำกลับมาหมุนเวียนเข้ากระบวนการผลิตเพื่อนำกลับมาใช้ใหม่ได้อีกครั้ง ซึ่งเป็นการประหยัดทรัพยากรและเงินงบประมาณแผ่นดินได้เป็นจำนวนมาก รวมทั้งปริมาณขยะก็จะจำนวนลงได้มาก ซึ่งจะส่งผลดีทั้งต่อสิ่งแวดล้อม ต่อประชากร และต่อประเทศชาติต่อไป

          การจะแก้ไขปัญหาให้ได้ผลระยะยาวนั้น เราทุกคนต้องเริ่มจากจุดเล็ก ๆ ก่อน ด้วยการปลูกฝังจิตสำนึกที่ดีในเรื่องการทิ้งขยะให้กับนักศึกษา เพื่อให้พวกเขาได้เห็นความสำคัญและประโยชน์ของการจัดการขยะ โดยอาจจะเริ่มจากมื้ออาหารภายในมหาวิทยาลัยก่อน เมื่อนักศึกษารู้จักการจัดการมื้ออาหาร แยกขยะ ทิ้งขยะ และจัดการขยะให้เป็น ก็จะส่งผลให้มหาวิทยาลัยมีบรรยากาศที่เหมาะสมแก่การเรียนรู้ และเมื่อเริ่มต้นจากในมหาวิทยาลัยได้ผลดีแล้วก็สามารถขยายผลไปยังชุมชนต่อไปได้ อีกทั้งยังมีความสอดคล้องกับมาตรการให้ลด เลิก และงดใช้ถุงพลาสติกแบบใช้ครั้งเดียว ๑๐๐% รวมถึงมาตรการสนับสนุนให้เลือกใช้วัสดุทดแทนที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม โดยเริ่มเมื่อวันที่ ๑ มกราคม ๒๕๖๓ ที่ผ่านมา ซึ่งรัฐบาลไทยตั้งเป้าไว้ว่าภายในปี พ.ศ. ๒๕๖๕ ประเทศไทยจะสามารถลดปริมาณขยะพลาสติกที่ต้องนำไปกำจัดได้ประมาณ ๐.๗๘ ล้านตันต่อปี

      1) เพื่อปลูกจิตสำนึกและให้ความรู้กับนักศึกษาในเรื่องการจัดการขยะในมื้ออาหารด้วยตนเอง
      2) เพื่อให้ความรู้เรื่องการจัดการขยะอย่างถูกวิธี
      3) เพื่อให้นักศึกษารับรู้และตระหนักถึงปัญหาเกี่ยวกับผลกระทบจากขยะต่อสิ่งแวดล้อม
      4) เพื่อให้นักศึกษามีความรู้เกี่ยวกับแนวทางในการปฏิบัติตนเพื่อแก้ไขปัญหาเรื่องขยะได้
      5) เพื่อให้นักศึกษาผู้ร่วมโครงการได้นำความรู้ที่เรียนมาไปสร้างสิ่งที่ดีและเป็นประโยชน์ต่อสังคม

      1) กลุ่มเป้าหมายมีจิตสำนึกในเรื่องการจัดการขยะในมื้ออาหารด้วยตนเองได้
      2) กลุ่มเป้าหมายมีความรู้เรื่องการกำจัดขยะอย่างถูกวิธี
      3) กลุ่มเป้าหมายมีรับรู้และตระหนักถึงปัญหาเกี่ยวกับผลกระทบจากขยะต่อสิ่งแวดล้อมรวมทั้งสามารถบอกแนวทางปฏิบัติเพื่อแก้ไขปัญหาได้
      4) กลุ่มเป้าหมายได้ใช้ความรู้ที่เรียนมาไปสร้างสิ่งที่ดีและเป็นประโยชน์ต่อสังคม